در «سود مضاعف ببریم» صحبت از ایثار شد. ایثار عالِم برای دیگر خلایق!
گفتم ایثار داریم تا ایثار!
ایثار عالِم کجا ایثار مالداران کجا؟!
حالا یک ایثار دیگر هم هست…
و آن این که تمام سرمایه خودت را یکجا به کسی تقدیم کنی!
البته و صد البته تقدیم کردن تمام سرمایه، جایی دارد و مکانی!
هر جا هر جا که نمی‌شود همه سرمایه را داد!
طرف، باید شایستگی داشته باشد!
گذشته از این که به قول مشهدی‌ها بامنظور هم باشد.
و الا خودت را بیخودی تلف کرده‌ای.
اول باید آدمش را پیدا کنی، بعد به فکر ایثار بیفتی.
آدمش را من پیدا کرده‌ام…
گل سرسبد آفرینش…
طاوس بهشت…
مهدی فاطمه…
امید آدم و خاتم…
اللَّهُمَّ اجْعَلْنَا مِنْ أَتْبَاعِهِ وَ الْمُسْتَشْهَدِينَ بَيْنَ يَدَيْه…
خداوندا ما را از پیروان و کشته شدگان پیش روی امام زمان علیه السلام قرار ده!
تنها کسی که ارزش دارد که تمام وجودت را برای او ایثار کنی، امام زمان علیه السلام است و بس!
تنها کسی شایستگی و لیاقت خرج کردن دارد، امام زمان است و دیگر هیچ!
هر جای دیگر خودت را خرج کنی، بدان که صد در صد باخته‌ای!
این از آدمش…
اما همین آدم، مؤدب به آداب الهی هم هست.
و یکی از آداب الهی، جواب تحیت است.
وَ إِذا حُيِّيتُمْ بِتَحِيَّةٍ فَحَيُّوا بِأَحْسَنَ مِنْها… (نساء 86)
و چون به شما درود گفته شد، شما به [صورتی] بهتر از آن درود گوييد…
حالا ببینید جدش، حسین بن علی علیه السلام چطوری پاسخ تحیت را داده است:
انس می‌گوید نزد امام حسین علیه السلام بودم. کنیزی بر حضرت وارد شد در که حالی شاخه گلی دستش بود. پس آن را به عنوان احترام و خوشامدگویی به امام حسین علیه السلام داد. حضرت به او فرمود تو برای خدا آزادی (و او را از کنیزی آزاد ساخت. انس می‌گوید با تعجب) به حضرت عرض کردم این کنیز با یک شاخه گلی که ارزشی ندارد به شما احترام کرد، شما او را آزاد کردی؟! فرمود این چنین خداوند تعالی ما را مؤدب ساخته است و فرموده است: وَ إِذا حُيِّيتُمْ بِتَحِيَّةٍ… (نزهة الناظر و تنبيه الخاطر ص83)
اگر قرار است در «گذر عمر…» زیان و خسران نکنیم…
اگر قرار است از «گذر عمر…»، «سود مضاعف ببریم»…
یک راه دارد و آن این که صبح و شب این چنین دعا کنیم:
فَصَلِّ عَلَى مَوْلَايَ وَ سَيِّدِي صَاحِبِ الزَّمَانِ، وَ اجْعَلْنِي مِنْ أَنْصَارِهِ وَ أَشْيَاعِهِ وَ الذَّابِّينَ عَنْهُ، وَ اجْعَلْنِي مِنَ الْمُسْتَشْهَدِينَ بَيْنَ يَدَيْهِ، طَائِعاً غَيْرَ مُكْرَهٍ، فِي الصَّفِّ الَّذِي نَعَتَّ أَهْلَهُ فِي كِتَابِكَ، فَقُلْتَ: صَفًّا كَأَنَّهُمْ بُنْيانٌ مَرْصُوصٌ، عَلَى طَاعَتِكَ وَ طَاعَةِ رَسُولِكَ وَ آلِهِ عَلَيْهِمُ السَّلَامُ…
خداوندآ بر مولا و آقای من صاحب الزمان صلوات بفرست و مرا از یاران و پیروان و دفاع کنندگان از او قرار ده و مرا از کشته شدگان پیش روی او قرار بده در حالی که فرمانبردار او باشم نه این که اکراهی از فدایی او بودن داشته باشم
مرا در صفّی قرار ده که در کتاب خودت قرآن اهل آن صفّ را ستوده‌ای و گفته‌ای:
إِنَّ اَللّٰهَ يُحِبُّ اَلَّذِينَ يُقٰاتِلُونَ فِي سَبِيلِهِ صَفًّا كَأَنَّهُمْ بُنْيٰانٌ مَرْصُوصٌ ﴿الصف، 4﴾
خدا کسانی را دوست دارد که صف زده در راه او جهاد می کنند [و از ثابت قدمی ] گویی بنایی پولادین و استوارند.
خداوند اگر توفیقی دهد و تمام وجودم را برای امام زمان علیه السلام ایثار کنم…
یقین دارم که او هم مرا از آتش دوزخ آزاد خواهد ساخت!